dbootstrap
dbootstrap
dbootstrap to program uruchamiany po załadowaniu systemu
instalacyjnego. Jest on odpowiedzialny za początkową konfigurację systemu i
instalację ``systemu podstawowego''.
Głównym zadaniem programu dbootstrap, oraz głównym celem
początkowej konfiguracji systemu, którą przeprowadzisz, jest ustawienie pewnych
podstawowych elementów systemu. Może być konieczne użycie ``modułów jądra'',
czyli sterowników dołączanych do jądra w odpowiednim momencie. Modułami są
sterowniki urządzeń pamięci masowych, kart sieciowych, obsługa języków oraz
obsługa innych urządzeń zewnętrznych, których obsługa nie została wbudowana w
jądro, które wybrałeś/wybrałaś.
Przy pomocy dbootstrap wykonuje się takie czynności jak
partycjonowanie i formatowanie dysku, jak i konfigurację urządzeń sieciowych.
Konfiguracja tych elementów systemu odbywa się na początku, ponieważ często
jest to konieczne do poprawnego działania systemu.
dbootstrap jest prostą aplikacją z interfejsem znakowym,
zaprojektowaną do działania w różnych sytuacjach (na przykład do instalacji
przez połączenie szeregowe). Jest łatwy w użyciu. Poprowadzi Cię przez
instalację krok po kroku. Możesz także wrócić i powtórzyć niektóre kroki,
jeśli popełnisz błąd.
W programie dbootstrap można poruszać się przy pomocy klawiszy
strzałek, klawisza Enter oraz Tab.
Jeśli jesteś doświadczonym użytkownikiem UNIX-a lub Linuksa, naciśnij Left
Alt-F2 aby przenieść się do drugiej konsoli wirtualnej. W tym
celu należy nacisnąć w tym samym momencie klawisz Alt po lewej stronie
klawisza ``space'' i klawisz funkcyjny F2. Po zmianie konsoli należy
nacisnąć klawisz Enter, co spowoduje uruchomienie powłoki
ash, która jest klonem powłoki Bourne'a. W tym momencie system
działa z RAM-dysku i jest dostępny ograniczony zestaw narzędzi. Można zobaczyć
ich listę wpisując polecenie ls /bin /sbin /usr/bin /usr/sbin.
Aby wykonać wszystkie potrzebne czynności należy używać odpowiednich pozycji w
menu. Powłoka i komendy są udostępnione tylko na wypadek kłopotów. W
szczególności należy używać menu w celu aktyacji partycji wymiany, ponieważ
system instalacyjny nie jest w stanie wykryć, że zrobiono to z powłoki.
Naciśnij Lewy Alt-F1 aby powrócić do menu. Linux udostępnia do 64
konsol wirtualnych, ale dyskietka Rescue Floppy używa tylko kilku z nich.
Komunikaty błędów są przekierowywane na trzecią konsolę wirtualną (inaczej
tty3). Można dostać się na nią naciskając Lewy Alt-F3
(przytrzymać klawisz Alt i nacisnąć klawisz funkcyjny F3), a
powrócić do dbootstrap przy pomocy Lewy Alt-F1.
Komunikaty te można też znaleźć w /var/log/messages. Po
zakończeniu instalacji plik ten jest kopiowany do
/var/log/installer.log w nowym systemie.
Pierwszy ekran, który zobaczysz po starcie dbootstrap to ``Uwagi
dotyczące wydania''. Ekran ten przedstawia wersję boot-floppies,
której właśnie używasz i krótko przedstawia rozwijających Debiana.
Możesz zobaczyć okienko dialogowe z napisem ``Program instalacyjny rozpoznaje
aktualny stan instalacji aby określić kolejny etap.''. W przypadku niektórych
systemów zniknie ono zbyt szybko, aby je odczytać. Będziesz je widzieć
pomiędzy etapami głównego menu. Program instalacyjny, dbootstrap,
będzie sprawdzać stan systemu przed każdym krokiem. Dzięki temu można
zrestartować instalację nie tracąc wykonanej już pracy. Jeśli będziesz
musiał/musiała przerwać instalację w samym środku, to przy następnej próbie
konieczne będzie tylko skonfigurowanie klawiatury, ponowne aktywowanie partycji
wymiany i ponowne zamontowanie zainicjalizowanych wcześniej partycji.
Wszystkie inne czynności, które były wykonane zostaną zapamiętane i nie trzeba
ich będzie powtarzać.
Podczas całej instalacji będzie widoczne główne menu, zatytułowane ``Główne
menu procedury instalacyjnej systemu Debian GNU/Linux''. Pozycje u góry menu
będą zmieniały się odzwierciedlając postęp w instalacji. Phil Hughes napisał w
Linux Journal, że nawet
kurę można by nauczyć instalować Debiana! Chodziło mu o to, że
instalacja polega głownie na stukaniu w klawisz Enter. Na pierwszej
pozycji w menu instalacyjnym jest zawsze czynność, którą powinno się wykonać
wnioskując na podstawie tego, co już zostało zrobione. Pozycja ta powinna być
zatytułowana ``Dalej''.
Przesuń podświetlenie na pozycję ``Dalej'' i naciśnij klawisz Enter
aby przejść do menu konfiguracji klawiatury. Wybierz klawiaturę odpowiadającą
Twojemu językowi lub coś podobnego, jeśli nie jest dostępny typ, który
chciałbyś/chciałabyś wybrać.[6] Po
zainstalowaniu systemu będzie można wybrać klawiaturę spośród większej ilości
ustawień (w tym celu należy jako root uruchomić program kbdconfig
po zakończeniu instalacji).
Przesuń podświetlenie na wybraną pozycję i naciśnij Enter. Do przesuwania podświetlenia użyj klawiszy strzałek - są w tym samym miejscu niezależnie od układu klawiatury.
Jeśli instalujesz system na bezdyskowej stacji roboczej możesz pominąć kilka następnych kroków, ponieważ nie istnieją żadne lokalne dyski, które można by podzielić. W tym przypadku następnym krokiem będzie ``Konfiguracja sieci'', Rozdział 7.13. Po nim system instalacyjny poprosi Cię o zamontowanie głównej partycji NFS - patrz rozdział ``Zamontowanie uprzednio przygotowanej partycji'', Rozdział 7.10.
W pewnych rzadko spotykanych sytuacjach może być konieczne załadowanie sterowników z dyskietki. Zazwyczaj można zignorować ten krok alternatywny.
Powiedzieliśmy Ci, aby zrobić kopie zapasowe dysków? Nadchodzi pierwsza okazja na omyłkowe wykasowanie zawartości wszystkich dysków i zarazem ostatnia szansa na uratowanie starego systemu. Jeśli jeszcze nie zrobiłeś/zrobiłaś kopii wszystkich dysków wysuń dyskietkę z napędu, zresetuj system i zrób kopie zapasowe.
Jeśli nie podzieliłeś/podzieliłaś dysków aby utworzyć partycję na system plików Linuksa i partycję wymiany, tj. tak, jak to opisano w rozdziale Partycjonowanie przed instalacją, Rozdział 4.6, następnym krokiem będzie ``Podział dysku na partycje''. Jeśli utworzyłeś/utworzyłaś przynajmniej jedną partycję Linuksa i przynajmniej jedną partycję wymiany, pozycją ````Dalej'''' będzie ``Przygotowanie i aktywowanie partycji wymiany''. Możliwe jest, że nawet ta pozycja się nie ukaże, jeśli Twój system ma mało pamięci i partycja wymiany została aktywowana zaraz po starcie systemu instalacyjnego. Niezależnie od tego, co znajduje się na pozycji ````Dalej'''' możesz użyć klawisza strzałki w dół aby wybrać ``Podział dysku na partycje''.
Menu ``Podział dysku na partycje'' zawiera listę urządzeń dyskowych, które można przepartycjonować i uruchamia program do partycjonowania. Musisz utworzyć przynajmniej jedną partycję ``Linux native'' (typ 83) i w większości przypadków również przynajmniej jedną partycję wymiany ``Linux swap'' (typ 82), jak to wyjaśniono w rozdziale Dzielenie dysku twardego na partycje, Część 4. Jeśli nie masz pewności co do tego, jak podzielić dysk wróć do tego rozdziału i przeczytaj go.
W zależności od Twojej architektury możesz użyć różnych programów. Oto programy lub program dostępne dla Twojej architektury:
fdiskfdisk.
cfdiskcfdisk.
Jeden z tych programów zostanie uruchomiony po wybraniu pozycji ``Podział dysku
na partycje'' z menu. Jeśli nie zostanie uruchomiony ten program, którego
chcesz użyć, możesz zamknąć go, przejść do powłoki (konsola 2) i ręcznie wpisać
nazwę programu (z ewentualnymi argumentami), którego chcesz użyć. Następnie
pomiń krok ``Podział dysku na partycje'' w programie dbootstrap i
przejdź do następnego.
Zalecamy użycie partycji wymiany, choć jeśli nalegasz można się bez niej obejść o ile Twój system ma conajmniej 16MB pamięci RAM. Jeśli nie chcesz partycji wymiany, kontynuuj wybierając z menu ``Kontynuacja bez partycji wymiany''.
Jeśli wybrałeś/wybrałaś ładowanie z konsoli SRM, musisz do partycjonowania użyć
programu fdisk, ponieważ jest to jedyny program do
partycjonowania, który jest w stanie manipulować etykietami dyskowymi BSD
wymaganymi przez program aboot (pamiętaj, sektor ładujący SRM nie
jest zgodny z tabelami partycji MS-DOS - patrz Firmware konsoli maszyn Alpha,
Rozdział 6.6). dbootstrap uruchomi domyślnie program
fdisk jeśli nie został uruchomiony z MILO.
Jeśli wybrany przez Ciebie do partycjonowania dysk już zawiera etykietę dyskową
BSD, to fdisk ustawi się w tryb etykiet dyskowych BSD. W
przeciwnym wypadku aby przejść w ten tryb należy użyć komendy ``b''.
Zaleca się, aby nie tworzyć trzeciej partycji tak, aby zawierała cały
dysk, chyba że będziesz go używać również w systemie Tru64 Unix lub jednym z
trzech wywodzących się od 4.4BSD-Lite systemów operacyjnych (FreeBSD, OpenBSD
lub NetBSD). Nie jest to wymagane przez program aboot a może
powodować niejasności, ponieważ program swriteboot, używany do
instalacji aboot w sektorze ładującym, będzie narzekał na partycję
zachodzącą na sektor ładujący.
Musisz również zostawić odpowiednią ilość miejsca na początku dysku
dla programu aboot, który zajmuje około 70 pierwszych kilobajtów
(lub 150 sektorów). W przeszłości zalecano utworzenie na początku dysku małej
partycji i pozostawienie jej niesformatowanej. Z tego samego powodu zalecamy
teraz nie robić tego na dyskach przeznaczonych wyłącznie dla systemu GNU/Linux.
W przypadku instalacji ARC należy utworzyć małą partycję FAT na początku dysku.
Będzie ona zawierała MILO i linload.exe - powinien
wystarczyć megabajt, patrz Partycjonowanie przed
instalacją, Rozdział 4.6. Obecnie jest konieczne ręczne skopiowanie tych
plików albo montując partycję FAT pod Linuksem, albo używając programów
mtools. Aby utworzyć partycje FAT można użyć z powłoki dysku
instalacyjnego programu mkdosfs.
To będzie kolejny krok po utworzeniu conajmniej jednej partycji partycji. Możesz zainicjalizować i uaktywnić nową partycję lub uaktywnić wcześniej zainicjalizowaną partycję albo w ogóle kontynuować bez tworzenia partycji wymiany. Zawsze można zainicjalizować już wcześniej zainicjalizowaną partycję, więc wybierz ``Przygotowanie i aktywowanie partycji wymiany'', chyba że na pewno wiesz co robisz.
Wybranie tej pozycji spowoduje wyświetlenie okienka dlalogowego z napisem ``Proszę wskazać partycję, która zostanie aktywowana jako urządzenie wymiany.''. Domyślnie powinna zostać przedstawiona partycja, którą już do tego celu skonfigurowałeś/skonfigurowałaś. Jeśli tak jest, po prostu naciśnij Enter.
Następnie pojawia się prośba o potwierdzenie, ponieważ inicjalizacja niszczy wszystkie dane uprzednio znajdujące się na tej partycji. Jeśli wszystko jest w porządku, wybierz ``Tak''. Możesz zobaczyć błysk na ekranie w momencie uruchomienia programu inicjalizującego.
W tym momencie następną pozycją do wyboru powinno być ``Przygotowanie partycji Linuksa''. Jeśli tak nie jest, oznacza to, że nie ukończyłeś/ukończyłaś jeszcze partycjonowania dysku, albo że nie wybrałeś/wybrałaś jeszcze żadnej z pozycji decydującej o tym, co zrobić z partycją wymiany.
Możesz zainicjalizować partycję Linuksa lub zamontować już wcześniej
zainicjalizowaną partycję. Zwróć uwagę na to, że przy pomocy programu
dbootstrap nie jest możliwe zainstalowanie nowego systemu
na starym bez zniszczenia tego pierwszego. Jeśli chcesz tylko dokonać
aktualizacji istniejącego systemu Debian, nie musisz używać programu
dbootstrap - Debian jest w stanie sam się zaktualizować. Więcej
informacji na temat tego, jak wykonać aktualizację do wersji Debian 2.2
znajduje się w instrukcjach
dotyczących aktualizacji.
Dlatego jeśli chcesz użyć istniejących partycji, które nie są puste, powinieneś/powinnaś je zainicjalizować (powoduje to wymazanie wszystkich plików). Co więcej, konieczne jest zainicjalizowanie wszystkich partycji utworzonych w czasie partycjonowania. W zasadzie jedynym powodem, dla którego można by zamontować partycję bez jej inicjalizacji jest montowanie partycji, na której wykonało się już wcześniej jakąś część instalacji przy pomocy tej samej wersji systemu instalacyjnego.
Wybierz pozycję ``Przygotowanie partycji Linuksa'' aby zainicjalizować i
zamontować partycję /. Pierwsza partycja, którą zamontujesz lub
zainicjalizujesz będzie zamontowana jako / (partycja główna).
Zostanie zadane pytanie o to, czy zachować zgodność z jądrem Linux wcześniejszym niż 2.2. Jeśli odpowiesz tutaj ``Nie'', nie będzie możliwe używanie instalowanego systemu z jądrem 2.0 lub wcześniejszym, z powodu pewnych opcji systemu plików, których starsze jądra nie obsługują. Jeśli masz pewność, że nigdy nie będziesz używać jądra 2.0 lub wcześniejszego, możesz tutaj odpowiedzieć ``Nie''. Domyślną wartością jest ``Tak'', co pozwala zachować zgodność.
System zapyta Cię także czy ma sprawdzić twarde dyski. Domyślnie pomija się te testy, ponieważ może zabrać to dużo czasu, a poza tym nowoczesne dyski same wykrywają uszkodzone sektory i radzą sobie z nimi. Jednak jeśli nie masz pewności co do jakości Twojego systemu lub masz stary sprzęt, dobrze jest sprawdzić dyski.
Następne okna dialogowe to tylko prośby o potwierdzenie. Zostaniesz
poproszony/poproszona o potwierdzenie swoich decyzji, ponieważ formatowanie
partycji niszczy ich zawartość. Zostanie też podana informacja o tym, że jedna
z partycji zostaje zamontowana jako /. (Właściwie jest montowana
jako /target, ale po restarcie systemu będzie to /.)
Po zamontowaniu partycji /, jeśli masz inne partycje, które
chciałbyś/chciałabyś przygotować i zamontować, wybierz z menu ``Alternatywa''.
Dotyczy to tych, którzy mają oddzielne partycje przeznaczone na katalogi
/boot, /var, /usr lub inne, które
powinny zostać zainicjalizować i/lub zamontowane teraz.
Alternatywą dla ``Przygotowanie partycji Linuksa'', Rozdział 7.9 jest krok ``Zamontowanie uprzednio przygotowanej partycji''. Użyj go, jeśli chcesz wznowić instalację, która została przerwana, lub jeśli chcesz zamontować partycję, na której masz dane, które chcesz zachować, lub która została wcześniej sformatowana.
Jeśli instalujesz system na bezdyskowej stacji roboczej w tym momencie powinieneś/powinnaś zamontować główną partycję z serwera NFS. Określ ścieżkę do serwera NFS w standardowej składni NFS, to znaczy nazwa-lub-IP-serwera:ścieżka-zasobu. Jeśli chcesz zamontować teraz również inne systemy plików, możesz to zrobić w tym momencie.
Jeśli jeszcze nie skonfigurowałeś/skonfigurowałaś sieci jak to opisano w ``Konfiguracja sieci'', Rozdział 7.13, to wybór instalacji NFS poprosi Cię o to.
Następnym krokiem jest instalacja jądra i jego modułów w nowym systemie.
Zobaczysz menu urządzeń, z których można zainstalować jądro. Wybierz urządzenie, z którego chcesz zainstalować jądro i moduły. Zwróć uwagę, że możesz wybrać dowolne z podanych urządzeń --- nie musisz wybierać tego, z którego uruchomiłeś/uruchomiłaś instalację (patrz Metody instalacji Debiana, Część 5).
Zwróć uwagę, że przedstawione opcje zależą od tego, jaki sprzęt wykrył
dbootstrap. Jeśli instalujesz system z oficjalnego CD-ROM-u,
program powinien automatycznie go użyć.
Jeśli instalujesz z lokalnego systemu plików, masz do wyboru dwie opcje:
``harddisk'', jeśli partycja z potrzebnymi plikami jeszcze nie jest
zamontowana, lub ``mounted'' w przeciwnym wypadku. W obu przypadkach system
poprosi Cię o wskazanie ścieżki do archiwum Debiana, czyli miejsca na dysku, w
którym znajdują się potrzebne do instalacji pliki (opisane w Ładowanie z twardego dysku,
Rozdział 6.3). Jeśli masz lokalną kopię archiwum Debiana, możesz podać
katalog, w którym się ona znajduje (często /archive/debian).
Archiwum można poznać po tym, że zawiera struktury katalogów takie jak
debian/dists/stable/main/disks-alpha/current. Możesz wpisać
ścieżkę samodzielnie, lub użyć <...>, co pozwala przeglądać
drzewo katalogów.
Następnie system poprosi Cię o wskazanie dokładnego katalogu, który zawiera
potrzebne pliki (może on zależeć od Twojej podarchitektury). Zwróć uwagę na
to, że system może wymagać istnienia plików (a także podkatalogów, o ile są
potrzebne w danym wypadku) dokładnie w podanym katalogu. W czasie szukania
plików dbootstrap będzie wypisywał komunikaty na trzeciej konsoli
(patrz Używanie powłoki
i przeglądanie dziennika systemowego, Rozdział 7.1.1).
Jeśli pojawi się opcja ``domyślnie'', powinieneś/powinnaś jej użyć. W
przeciwnym wypadku użyj opcji ''lista'', co pozwoli programowi
dbootstrap samodzielnie znaleźć odpowiednie pliki (pamiętaj, że
może to zająć dużo czasu, jeśli montujesz system plików przez NFS). Jeśli to
się nie uda, możesz spróbować samodzielnie określić dokładny katalog używając
opcji ''ręcznie''.
Jeśli instalujesz system z dyskietek powinieneś/powinnaś wsunąć do napędu dyskietkę Rescue Floppy (która prawdopodobnie znajduje się już w napędzie), a następnie dyskietkę Driver Floppies.
Jeśli chcesz zainstalować jądro i moduły przez sieć, możesz do tego celu użyć opcji ``sieć'' (HTTP) lub ``nfs''. Aby tak zrobić, Twoja karta sieciowa musi być obsługiwana przez standardowe jądro (patrz Peryferia i inny sprzęt, Rozdział 2.4). Jeśli nie widać tych pozycji, będziesz musiał/musiała wybrać ``Anuluj'', wrócić do do menu i wybrać krok ``Konfiguracja sieci'' (patrz ``Konfiguracja sieci'', Rozdział 7.13), a następnie ponownie wybrać ten krok.
Wybierz opcję ``nfs'' i podaj dbootstrap-owi nazwę serwera NFS i
ścieżkę. Zakładając, że obrazy dysku ratunkowego i ze sterownikami zostały
umieszczone we właściwym miejscu na serwerze, powinny być one dostępne do
instalacji jądra i modułów. System plików NFS zostanie zamontowany w katalogu
/instmnt. Wskaż lokalizację potrzebnych plików tak jak przy opcji
``partycja'', lub ``zamontowane''.
Wybierz opcję ``sieć'' i podaj dbootstrap-owi URL (adres
internetowy) archiwum Debiana. Wartość domyślna będzie działała dobrze w
większości przypadków. Ścieżka zazwyczaj jest taka sama w przypadku wszystkich
oficjalnych serwerów lustrzanych Debiana. Możesz także kazać pobrać pliki
przez serwer pośredniczący (proxy).
Jeśli instalujesz system na bezdyskowej stacji roboczej, sieć powinna być już skonfigurowana tak, jak to opisano w ``Konfiguracja sieci'', Rozdział 7.13. Powinieneś/powinnaś widzieć opcję pozwalającą na instalację jądra i modułów z NFS. Wykorzystaj opcję ``nfs'' tak, jak to opisano w powyższym akapicie.
Może być konieczne podjęcie innych kroków w przypadku innych nośników instalacyjnych.
Wybierz z menu pozycję ``Konfiguracja modułów - sterowników urządzeń'' i poszukaj urządzeń, które są w Twoim systemie. Skonfiguruj sterowniki tych urządzeń, a będą one ładowane przy każdym starcie systemu.
Nie musisz konfigurować wszystkich urządzeń w tym momencie; konieczne jest tylko skonfigurowanie tych urządzeń, które będą potrzebne w czasie instalacji systemu podstawowego. Obejmuje to także urządzenia Ethernet.
W każdym momencie po zainstalowaniu systemu możesz zmienić konfigurację modułów
przy pomocy programu modconf.
Musisz skonfigurować sieć nawet wtedy, kiedy Twój system nie będzie podłączony do żadnej sieci. W takim przypadku będziesz musiał/musiała odpowiedzieć tylko na dwa pytania: ``Wprowadź nazwę komputera'' i ``Czy Twój system jest podłączony do sieci?''.
Jeśli Twój system jest podłączony do sieci, będziesz potrzebować informacji opisanych w rozdziale Potrzebne informacje, Rozdział 3.2. Jednak jeśli Twoim głównym łączem sieciowym będzie PPP, NIE powinieneś/powinnaś konfigurować sieci.
Program dbootstrap zada Ci kilka pytań na temat sieci; wpisz
informacje zgromadzone w czasie czytania rozdziału Potrzebne informacje, Rozdział
3.2. System podsumuje również konfigurację sieci i poprosi Cię o
potwierdzenie. Następnie będzie potrzebne określenie podstawowego urządzenia
sieciowego. Zazwyczaj będzie to ``eth0'' (pierwsza karta Ethernet).
Niektóre szczegóły, które mogą okazać się pomocne, lub nie: program zakłada, że
adres IP sieci jest koniunkcją bitową adresu IP systemu i maski sieci. Założy
też, że brama jest również serwerem DNS. Jeśli nie możesz znaleźć odpowiedzi
na któreś z tych pytań, przyjmij wartości domyślne podane przez program --
możesz je zmienić po zainstalowaniu systemu, modyfikując plik
/etc/network/interfaces.
W czasie kroku ``Instalacja systemu podstawowego'' zobaczysz menu urządzeń, z których można zainstalować system podstawowy. Należy wybrać właściwe urządzenie.
Jeśli wybierzesz instalację z systemu plików na twardym dysku lub z CD-ROMu,
pojawi się prośba o ścieżkę do pliku http://http.us.debian.org/debian/dists/potato/main/disks-alpha/current/base2_2.tgzdbootstrap wyszukać plik, albo wpisać ścieżkę przy zachęcie.
Jeśli wybierzesz instalację z dyskietek, wsuwaj kolejne dyskietki wtedy, gdy o
to poprosi dbootstrap. Jeśli jedna z dyskietek jest uszkodzona i
nie daje się odczytać, będzie konieczne powtórne utworzenie jej na innej
dyskietce i ponowne podanie wszystkich dyskietek. Po przeczytaniu wszystkich
dyskietek system zainstaluje przeczytane pliki. Może to zająć 10 lub więcej
minut na powolnych komputerach, mniej na szybkich.
Jeśli instalujesz system z NFS, wybierz NFS i kontunuuj. Pojawi się prośba o
określenie serwra, zasobu na serwerze i podkatalogu, w którym można znaleźć
plik http://http.us.debian.org/debian/dists/potato/main/disks-alpha/current/base2_2.tgzdate. Patrz strona podręcznika systemowego
date(1).
W tym moemencie, po przeczytaniu wszystkich plików, które tworzą minimalny system Debian, musisz skonfigurować kilka rzeczy przed uruchomieniem systemu.
Zostanie zadane pytanie o strefę czasową. Jest wiele sposobów aby ją ustawić. Zalecamy przejście do panelu ``Katalogi:'' i wybranie swojego państwa (lub kontynentu). To spowoduje zmianę dostępnych stref czasowych, więc należy przejść do panelu ``Strefy czasowe:'' i wybrać lokalizację geograficzną (tzn. państwo, region lub miasto).
Następnie zostanie zadane pytanie o to, czy zegar systemowy jest ustawiony na czas GMT, czy czas lokalny. Wybierz GMT (tzn. ``Tak'') jeśli na tym komputerze będzie działać tylko UNIX. Wybierz czas lokalny (tzn. ``Nie'') jeśli będziesz używać poza Debianem również innego systemu operacyjnego. UNIX (Linux nie jest wyjątkiem) zazwyczaj ustawia czas GMT na zegarze systemowym i konwertuje widoczny czas na czas lokalny. Pozwala to systemowi na poprawną zmianę czasu z zimowego na letni i odwrotnie oraz pamiętać o latach przestępnych, a nawet umożliwia użytkownikom zgłoszonym do systemu z innych stref czasowych samodzielnie ustawiać strefę czasową dla własnego terminala.
Jeśli wybierzesz opcję automatycznego ładowania Linuksa z dysku twardego, a nie instalujesz systemu na maszynie bezdyskowej zobaczysz pytanie o główny sektor ładujący. Jeśli nie używasz programu zarządzającego ładowaniem (a tak prawdopodobnie jest, jeśli nie wiesz co to za program) i nie masz innego systemu operacyjnego na tej samej maszynie, odpowiedz MSG-YES; na to pytanie. Jeśli odpowiesz ``Tak'', następne pytanie będzie dotyczyło tego, czy chcesz, aby Linux był ładowany automatycznie z dysku twardego po włączeniu komputera. Jeśli odpowiesz ``Tak'', główna partycja Linuksa zostanie oznaczona jako partycja ładowalna -- ta, która zostanie załadowana z dysku twardego.
Zwróć uwagę, że ładowanie wielu systemów operacyjnych to bardzo skomplikowane zagadnienie. Ten dokument nie próbuje nawet opisać różnych programów zarządzających ładowaniem, które mogą się różnić między architekturami, a nawet podarchitekturami. Więcej informacji możesz znaleźć w dokumentacji swojego programu zarządzającego ładowaniem. Pamiętaj: kiedy pracujesz nad ładowaniem systemu ostrożności nigdy za wiele.
Jeśli załadowałeś/załadowałaś system z SRM, program instalacyjny zapisze
program aboot do pierwszego sektora dysku, na którym
zainstalowałeś/zainstalowałaś Debiana. Bądź bardzo ostrożny/ostrożna
- nie jest możliwe ładowanie wielu systemów operacyjnych (np.
GNU/Linux Free/Open/NetBSD, OSF/1 a.k.a. Digital Unix a.k.a. Tru64 Unix lub
OpenVMS) z tego samego dysku. Ponadto jeśli na dysku, na którym
zainstalowałeś/zainstalowałaś Debiana jest inny system operacyjny, będzie
konieczne ładowanie Debiana z dyskietki.
Jeśli instalujesz system na stacji bezdyskowej, ładowanie systemu z lokalnego dysku raczej nie ma sensu, więc krok ten należy pominąć.
Jeśli w napędzie są jakaś dyskietka, wyjmij ją (chyba że jest to dyskietka startowa, a nie umożliwiłeś/umożliwiłaś ładowania systemu z twardego dysku). Wybierz z menu pozycję ``Zrestartowanie systemu''.
Jeśli system nie chce się załadować, użyj do uruchomienia systemu nośnika, z którego uruchamiałeś/uruchamiałaś instalację (np. Rescue Floppy), lub dyskietki startowej, o ile taką utworzyłeś/utworzyłaś. Jeśli nie użyjesz do tego celu utworzonej dyskietki startowej, będzie konieczne wpisanie specjalnych parametrów ładowania. Na przykład przy ładowaniu zainstalowanego systemu przy pomocy dyskietki Rescue Floppy musisz napisać rescue root=root, gdzie root to Twoja partycja główna, na przykład ``/dev/sda1''.
Debian powinien się załadować i powinieneś/powinnaś zobaczyć komunikaty, które już wcześniej widziałeś/widziałaś podczas ładowania systemu instalacyjnego, a następnie pewną ilość nowych komunikatów.
Konto root, czasem nazywane też super-użytkownik omija wszystkie zabezpieczenia w systemie. Powinno się go używać wyłącznie do czynności administracyjnych i przez jak najkrótszy czas.
Hasło powinno mieć długość od 6 do 8 znaków i powinno zawierać zarówno małe jak i duże litery a także znaki przestankowe. Przy ustawianiu hasła administratora należy zwrócić szczególną uwagę, ponieważ użytkownik tego konta posiada wszystkie uprawnienia. Należy unikać słów ze słownika i jakichkolwiek prywatnych informacji, które można by odgadnąć.
Jeśli ktokolwiek powie Ci, że potrzebuje hasła administratora, bądź ostrożny/ostrożna. Normalnie nie powinno się ujawniać tego hasła, chyba że maszyną administruje więcej niż jeden człowiek.
System zapyta Cię, czy utworzyć konto zwykłego użytkownika. Powinno ono być Twoim zwykłym kontem do użytku na codzień. Nie powinno się używać konta administratora jako konta osobistego.
Dlaczego nie? Jednym z powodów jest fakt, że dzięki uprawnieniom administratora można trwale uszkodzić system. Innym powodem jest fakt, że można niechcący uruchomić konia trojańskiego -- program, który za plecami użytkownika wykorzystuje jego uprawnienia aby złamać zabezpieczenia systemu. Więcej szczegółów na ten temat można znaleźć w dowolnej książce na temat bezpieczeństwa systemów UNIX.
Nadaj nowemu kontu dowolną nazwę, jeśli nazywasz się Jan Nowak, możesz użyć na przykład nazwy ``nowak'', ``jan'', ``jnowak'' lub ``jn''.
Następnie system zapyta, czy hasła mają być ukryte (ang. shadow passwords).
Dzięki temu system jest nieco lepiej zabezpieczony. W przypadku systemu bez
ukrytych haseł, hasła są umieszczone (w zaszyfrowanej postaci) w pliku
/etc/passwd, który wszyscy mogą przeczytać. Ten plik musi być
czytelny dla wszystkich, ponieważ zawiera niezbędne dla użytkowników
informacje, na przykład przyporządkowuje numerom użytkowników ich nazwy.
Dlatego ktoś może wykorzystując ten plik przeprowadzić atak ``brutalnej siły''
(ang. brute force attack) (tzn. przeprowadzić automatycznie test wszystkich
możliwych kombinacji znaków w haśle) i odgadnąć hasła.
Jeśli hasła są ukryte, to przechowuje się je w pliku /etc/shadow,
który może czytać i modyfikować tylko administrator, a czytać tylko członkowie
grupy ``shadow''. Dlatego zalecamy użycie ukrytych haseł.
Konfigurację systemu ukrytych haseł można przeprowadzić przy pomocy komendy
shadowconfig. Po instalacji można przeczytać plik
/usr/share/doc/passwd/README.debian.gz, który zawiera więcej
informacji.
System zada teraz pytanie, czy chcesz użyć gotowych konfiguracji przygotowanych
przez Debiana. Zawsze można wybrać, pakiet po pakiecie, programy, które mają
zostać zainstalowane w nowym systemie. Służy do tego opisany poniżej program
dselect. Jednak przy około 3750 dostępnych w Debianie pakietach
może zająć to dużo czasu!
Dlatego jest możliwość instalacji zadań lub profili. zadanie jest pojedynczą rzeczą, którą można robić w systemie, na przykład ``Programowanie w Perlu'' lub ``Tworzenie stron WWW'' lub ``Edycja Chińskich tekstów''. Można wybrać kilka zadań. Profil jest kategorią, do której będzie można zaliczyć dany system, na przykład ``Serwer sieciowy'' lub ``Osobista stacja robocza''. W przeciwieństwie do zadań, można wybrać tylko jeden profil.
Podsumowując, jeśli się spieszysz, wybierz jeden profil. Jeśli masz więcej
czasu, wybierz własny profil i zaznacz zbiór zadań. Jeśli masz dużo czasu i
chcesz bardzo precyzyjnie skontrolować co ma być zainstalowane, a co nie, pomiń
ten krok i użyj programu dselect.
Wkrótce uruchomiony zostanie program dselect. Jeśli
zaznaczyłeś/zaznaczyłaś jakieś profile lub zadania, pamiętaj aby pominąć krok
``[W]yboru'' w dselect, ponieważ odpowiednie pakiety już zostały
wybrane.
Słowo ostrzeżenia na temat przedstawienia rozmiarów zadań. Każdy z rozmiarów jest sumą rozmiarów wszystkich pakietów, które dane zadanie obejmuje. Dlatego jeśli zaznaczy się zadania, które mają wspólne pakiety, całkowity wymagany obszar na dysku będzie mniejszy niż suma wielkości zaznaczonych zadań.
Po założeniu obu kont (administratora i zwykłego), zostanie uruchomiony program
dselect. Przed użyciem tego programu należy przeczytać podręcznik dselecta. Program ten umożliwia
zaznaczenie pakietów, które zostaną zainstalowane w systemie. Jeśli
posiadasz CD-ROM lub dysk twardy zawierający pakiety Debiana, które chcesz
zainstalować w swoim systemie, lub jeśli masz połączenie z Internetem, możesz
zrobić to od razu. W przeciwnym wypadku można zamknąć program
dselect i użyć go później, po przeniesieniu pakietów Debiana do
systemu. Aby korzystać z dselect trzeba być administratorem.
Po zamknięciu programu dselect pojawi się zachęta do zgłoszenia
się do systemu. Zaloguj się na prywatne konto używając wybranego hasła.
System jest gotowy do użytku.
UWAGA: Jeśli instalujesz system z CD-ROMu i/lub Twój system jest podłączony bezpośrednio do sieci, możesz spokojnie pominąć ten rozdział. System instalacyjny zapyta Cię o konfigurację PPP tylko jeśli sieć nie została jeszcze skonfigurowana.
System podstawowy zawiera pełny pakiet ppp. Pozwala on na
podłączenie się do internetu przy pomocy modemu. Poniżej znajdują się
podstawowe instrukcje dotyczące konfiguracji połączenia PPP. W systemie
istnieje program pppconfig, który pomaga skonfigurować PPP.
Pamiętaj, aby odpowiedzieć ``provider'' kiedy zada Ci pytanie o nazwę
połączenia modemowego.
Przy pomocy programu pppconfig można przeprowadzić bezproblemową
konfigurację PPP. Jednak jeśli nie będzie działać w Twoim przypadku, poniżej
znajdują się dokładniejsze informacje.
Aby skonfigurować połączenie PPP musisz znać podstawy przeglądania i edycji
plików w Linuksie. Do przeglądania plików można użyć programu
more, a zmore do przeglądania plików skompresowanych
z rozszerzeniem .gz. Aby przejrzeć plik
README.debian.gz, wpisz komendę zmore
README.debian.gz. System podstawowy zawiera dwa edytory:
ae, który jest bardzo prosty w użyciu, ale nie ma wielu opcji, a
także elvis-tiny, ograniczony klon programu vi.
Później można zainstalować wiele innych edytorów i przeglądarek, takich jak
nvi, less i emacs.
Zmodyfikuj plik /etc/ppp/peers/provider i zamień ``/dev/modem'' na
``/dev/ttyS#'', gdzie # oznacza numer portu szeregowego.
W Linuksie porty szeregowe liczy się od zera. Pierwszy port szeregowy to
/dev/ttyS0 w Linuksie. Kolejnym krokiem jest modyfikacja pliku
/etc/chatscripts/provider i wstawienie numeru telefonu
dostarczyciela usług internetowych (ISP), nazwę użytkownika i hasła. Prosimy
nie usuwać ``\q'', które poprzedza hasło. Dzięki temu hasło nie pojawi się w
plikach dziennika.
Wielu dostarczycieli używa PAP lub CHAP w celu zalogowania zamiast
uwierzytelniania w trybie tekstowym. Niektórzy używają obu trybów. Jeśli Twój
ISP wymaga PAP lub CHAP, wymagana jest inna procedura.[7] Wykomentuj wszystko poniżej
komendy wyboru numeru (linii zaczynającej się od ``ATDT'') w pliku
/etc/chatscripts/provider, zmodyfikuj plik
/etc/ppp/peers/provider tak jak to opisano powyżej i dodaj linię
user nazwa, gdzie nazwa oznacza nazwę
użytkownika u ISP, z którym próbujesz się połączyć. Następnie zmodyfikuj plik
/etc/ppp/pap-secrets lub /etc/ppp/chap-secrets i
wpisz tam swoje hasło.
Będzie jeszcze konieczna modyfikacja pliku /etc/resolv.conf i
dodanie adresów IP serwerów nazw (DNS) dostarczyciela. Linie w
/etc/resolv.conf mają następujący format: nameserver
xxx.xxx.xxx.xxx gdzie x-y oznaczają numer IP.
Można także dodać opcję usepeerdns do
/etc/ppp/peers/provider, dzięki czemu system automatycznie
wybierze odpowiednie serwery DNS, korzystając z informacji podawanych zazwyczaj
przez zdalny system.
Jeśli Twój dostarczyciel nie używa sekwencji logowania innej niż większość
innych ISP, to wszystko jest gotowe! Rozpocznij połączenie PPP używając
komendy pon jako root. Można sprawdzić jego stan przy pomocy
komendy plog, a zerwać komendą poff.
Więcej informacji na temat konfiguracji PPP w Debianie można znaleźć w pliku
/usr/share/doc/ppp/README.Debian.gz.
Informacje na temat instalacji reszty systemu znajdują się w oddzielnym
dokumencie, podręczniku dselecta.
Pamiętaj, aby pominąć krok ``[W]yboru'' w dselect jeśli używasz
profili i zadań w Wybór i
instalacja profili, Rozdział 7.21.
porridge@pandora.info.bielsko.pl