Ten rozdział zawiera informacje na temat sprzętu potrzebnego do uruchomienia Debiana. Znajdują się tu także odnośniki do dalszych informacji na temat sprzętu obsługiwanego przez GNU i Linuksa.
Debian nie wnosi dodatkowych wymagań sprzętowych ponad te, które posiada jądro
Linuksa i narzędzia GNU. Dlatego każda architektura lub platforma, na którą
zostało przeniesione jądro Linuksa, libc, gcc, i tym podobne, oraz
na którą istnieje wersja Debiana, umożliwia jego działanie.
Są jednak pewne ograniczenia w naszym zestawie dyskietek instalacyjnych dotyczące obsługiwanego sprzętu. Być może niektóre architektury obsługiwane przez Linuksa mogą nie mieć odpowiadających im dyskietek instalacyjnych. Jeśli tak jest, być może będziesz musiał/musiała utworzyć specjalny dysk instalacyjny (patrz Zamiana jądra na dyskietce Rescue Floppy, Rozdział 9.3) lub skorzystać z instalacji sieciowej.
Zamiast opisywać różne konfiguracje sprzętu, które są obsługiwane w architekturze Motorola 680x0, ten rozdział zawiera ogólne informacje i odnośniki do miejsc, w których można znaleźć ich więcej.
Debian 2.2 obsługuje sześć architektur: komputery zgodne z Intel x86, maszyny Motorola 680x0 jak Atari, Amiga, oraz Makintosze, maszyny DEC Alpha, maszyny Sun SPARC, maszyny ARM i StrongARM oraz niektóre maszyny IBM/Motorola PowerPC, w tym CHRP, PowerMac i PReP. Architektury te nazywamy tu odpowiednio: i386, m68k, alpha, sparc, arm i powerpc.
Ten dokument opisuje instalację dla architektury m68k. Jeśli szukasz
informacji na temat innych architektur, zobacz strony Debian-Ports.
Komplet informacji na temat obsługiwanych systemów opartych na M68000
(m68k) znajduje się w Linux/m68k FAQ. Ten
rozdział opisuje jedynie podstawy.
Linux dla m68k działa na każdym 680x0 z PMMU (Paged Memory Management Unit) i
FPU (koprocesorze operacji zmiennoprzecinkowych). Wymagania te spełniają
procesory 68020 z zewnętrznym PMMU 68851, 68030 i lepsze, a nie spełni ich
seria ``EC'' procesorów 680x0. Bardziej szczegółowe informacje dostępne są w
Linux/m68k
FAQ.
Są cztery główne rodzaje obsługiwanej architektury m68k: Amiga, Atari,
Macintosh i maszyny VME. Amiga i Atari były pierwszymi systemami na które
przeniesiono Linuksa. Seria Makintoszy nie jest obsługiwana w całości, zarówno
przez Linuksa jak i przez Debiana; informacje na temat stanu projektu i
obsługiwanego sprzętu dostępne są w Linux m68k for Macintosh.
Komputery BVM i jedno-płytowe VME Motoroli są najnowszym dodatkiem do listy
maszyn obsługiwanych przez Debiana. Prowadzone są prace mające na celu
przeniesienie Debiana na inne architektury m68k, jak na przykład Sun3 i NeXT
black box.
Prosimy skorzystać z dodatkowej dokumentacji:
http://http.us.debian.org/debian/dists/potato/main/disks-m68k/current/amiga/install.dochttp://http.us.debian.org/debian/dists/potato/main/disks-m68k/current/amiga/install.doc.infohttp://http.us.debian.org/debian/dists/potato/main/disks-m68k/current/atari/install.dochttp://http.us.debian.org/debian/dists/potato/main/disks-m68k/current/bvme6000/install.txthttp://http.us.debian.org/debian/dists/potato/main/disks-m68k/current/mac/debian-mac.txthttp://http.us.debian.org/debian/dists/potato/main/disks-m68k/current/mvme16x/install.txtIstnieją cztery różne nośniki, które mogą zostać użyte do instalacji Debiana: dyskietki, CD-ROMy, lokalne partycje dysku lub sieć. Różne części tej samej instalacji mogą używać różnych sposobów: opiszemy to w Metody instalacji Debiana, Część 5.
Instalacja z dyskietek jest popularna, choć zazwyczaj najmniej pożądana. W wielu przypadkach będziesz musiał/musiała wykonać pierwszy start systemu z dyskietki, używając Rescue Floppy. Zazwyczaj będzie potrzebna dyskietka wysokiej gęstości (1440 kilobajtów) 3 i pół calowa. Dyskietki niskiej gęstości (720 KB) są również dostępne dla Atari.
Dla niektórych architektur można także przeprowadzić instalację z CD-ROMu. Na maszynach, na których można załadować system z CD-ROMu, można przeprowadzić zupełnie bezdyskietkową instalację. Nawet, jeśli Twój system na to nie pozwala, możesz do instalacji użyć CD-ROMu w połączeniu z innymi metodami po uprzednim załadowaniu systemu z innego nośnika; patrz Instalacja z CD-ROM-u, Rozdział 6.4.
Inną opcją jest instalacja z lokalnego dysku. Jeśli masz wolne miejsce na partycjach innych niż te, na które chcesz zainstalować system, jest to z pewnością dobra metoda. Na niektórych platformach istnieją nawet specjalne programy instalacyjne, służące do ładowania Linuksa z AmigaOS, TOS lub MacOS. W zasadzie instalacja z lokalnego dysku jest preferowaną metodą dla większości maszyn m68k.
Ostatnią opcją jest instalacja sieciowa. Możesz zainstalować system przez HTTP lub NFS. Możesz także uruchomić system poprzez sieć. Inną opcją jest instalacja bezdyskowa przy użyciu ładowania systemu z sieci i montowania przez NFS wszystkich lokalnych systemów plików -- prawdopodobnie będzie do tego potrzebne co najmniej 16MB RAM. Po zainstalowaniu systemu podstawowego można zainstalować resztę przez każdy rodzaj połączenia sieciowego (w tym PPP), poprzez FTP, HTTP lub NFS.
Bardziej szczegółowe opisy tych metod jak i wskazówki dotyczące wyboru najlepszej metody znajdują się w rozdziale Metody instalacji Debiana, Część 5. Prosimy czytać dalej, aby upewnić się czy urządzenie, z którego zamierzasz ładować i instalować system jest obsługiwane przez program instalacyjny Debiana.
Dyski startowe Debiana zawierają jądro, które zostało zbudowane w taki sposób, aby zmaksymalizować ilość systemów na jakich może działać. Niestety zwiększa to jego rozmiary, a jądro zawiera mnóstwo sterowników, które nigdy nie zostaną użyte (z rozdziału Kompilowanie nowego jądra, Rozdział 8.4 możesz nauczyć się jak własnoręcznie zbudować jądro). Jednak obsługa największej możliwej ilości urządzeń jest potrzebna by upewnić się, że Debian może być zainstalowany w wielu konfiguracjach sprzętu.
Prawie wszystkie pamięci masowe obsługiwane przez jądro Linuksa są obsługiwane przez system instalacyjny Debiana. Zwróć uwagę, że obecne jądro Linuksa nie w ogóle nie obsługuje dyskietek na Makintoszach, a system instalacyjny Debiana nie obsługuje dyskietek dla Amig. Na Atari jest obsługiwany system Macintosh HFS, a AFFS jako moduł. Maki obsługują system plików Atari (FAT). Amigi obsługują system plików FAT i HFS jako moduł.
Twój komputer musi mieć co najmniej 5MB pamięci i 64MB wolnego miejsca na twardym dysku. Jeśli chcesz zainstalować sensowną ilość oprogramowania, włączając w to System X Window oraz programy dla programistów i biblioteki, będzie potrzebne co najmniej 300 MB. W miarę kompletna instalacja zajmuje około 800 MB. Aby zainstalować wszystko, co jest dostępne w Debianie, będzie potrzebne około 2 GB. W zasadzie nie ma sensu instalować wszystkiego, ponieważ niektóre z pakietów kolidują z innymi.
Na Amidze FastRAM może spełnić wymagania pamięciowe. Karta Zorro z 16-to
bitowym RAMem nie jest obsługiwana; potrzebny jest RAM 32-u bitowy. Do
wyłączenia 16-to bitowego RAMu może służyć program amiboot, patrz
Linux/m68k
FAQ. Nowe jądra powinny automatycznie wyłączać 16-to bitowy RAM.
Na Atari, zarówno ST-RAM jak i Fast RAM (TT-RAM) są używane przez Linuksa. Wielu użytkowników zgłaszało problemy z działaniem jądra umieszczonego w Fast RAMie, więc na Atari system ładuje się do ST-RAMu. Wymagane jest co najmniej 2 MB ST-RAMu.
Na Makintoszach należy zachować ostrożność z maszynami z grafiką opartą na RAMie (ang. RAM-based video) (RBV). Segment RAMu zaczynający się od fizycznego adresu 0 jest używany jako pamięć ekranu, co sprawia, że domyślny obszar, do którego ładuje się jądro, jest niedostępny. Na jądro należy użyć innego segmentu RAM, a ram-dysk musi mieć co najmniej 4 MB.
Linux obsługuje wiele różnych urządzeń jak myszy, drukarki, skanery, modemy, karty sieciowe, urządzenia PCMCIA, itp. Jednak żadne z tych urządzeń nie jest wymagane do instalacji systemu. Ten rozdział zawiera informacje na temat urządzeń nie obsługiwanych przez system instalacyjny, mimo tego, że mogą być one obsługiwane przez Linuksa.
Każde urządzenie sieciowe obsługiwane przez Linuksa powinno być również
obsługiwane przez dyski startowe. Być może będziesz musiał/musiała załadować
sterownik jako moduł. Szczegóły w Linux/m68k FAQ.
Jest obecnie kilku producentów, którzy sprzedają komputery z zainstalowanym Debianem lub innym systemem GNU/Linux. Możesz zapłacić za taki przywilej więcej, ale dzięki temu można być spokojnym, że sprzęt jest dobrze obsługiwany przez Linuksa. Niestety rzadko zdarza się znaleźć jakiegokolwiek dystrybutora sprzedającego nowe systemy Motorola 680x0.
Niezależnie od tego, czy kupujesz system z zainstalowanym Linuksem, czy nawet używany system, nadal ważne jest, aby sprawdzić, czy sprzęt jest obsługiwany przez jądro Linuksa. Sprawdź, czy sprzęt występuje w listach, do których odnośniki umieszczone są powyżej. Niech Twój sprzedawca (o ile jest taki) wie, że kupujesz sprzęt dla Linuksa. Wspomagaj dystrybutorów, którzy wspomagają Linuksa.
Niektórzy producenci sprzętu po prostu nie chcą nam powiedzieć jak pisać sterowniki do ich sprzętu. Inni nie chcą dać nam dostępu do dokumentacji bez zgody na nieujawnianie, co nie pozwoliłoby na opublikowanie kodu źródłowego Linuksa. Jednym z przykładów jest system dźwięku DSP laptopów IBM użyty w jednym z ostatnich systemów ThinkPad -- w niektórych z nich podobnie został potraktowany modem. Innym przykładem jest niestandardowy sprzęt w starej serii Makintoszy. Właściwie żaden opis ani dokumentacja na temat sprzętu Makintoszy nigdy nie została wydana. Ucierpiała na tym obsługa kontrolera ADB (używanego przez mysz i klawiaturę), kontrolera napędu dyskietek oraz cały układ przyspieszania i manipulacji CLUT sprzętu dotyczącego grafiki (choć teraz CLUT jest obsługiwana w niemal wszystkich wewnętrznych układach graficznych). To wyjaśnia dlaczego wersja Linuksa na Makintosza jest tak opóźniona w stosunku do innych.
Jako, że nigdy nie uzyskaliśmy dostępu do dokumentacji na temat tych urządzeń, po prostu nie działają one pod Linuksem. Możesz pomóc prosząc producenta takiego sprzętu o wydanie dokumentacji. Jeśli poprosi o to wystarczająco wiele osób, zrozumieją że społeczność wolnego oprogramowania jest ważnym rynkiem.
porridge@pandora.info.bielsko.pl