Partycjonowanie dysku oznacza po prostu dzielenie go na części. Każda z części jest niezależna od innych. Można to porównać do stawiania ścian w budynku: postawienie mebli w jakimś pokoju nie wpływa na wygląd innego pokoju.
Jeśli już posiadasz jakiś system operacyjny (np. Windows95, Windows NT, OS/2, MacOS, Solaris, FreeBSD) i chcesz zainstalować Linuksa na tym samym dysku, będziesz prawdopodobnie musiał/musiała go przepartycjonować. Ogólnie rzecz biorąc, zmiana partycji na której istnieje już system plików zniszczy znajdujące się na niej informacje. Przed partycjonowaniem zawsze powinno się zrobić kopię zapasową danych. Używając analogii z budynkiem: przed przesuwaniem ściany dobrze jest usunąć meble, bo inaczej ryzykuje się ich zniszczenie.
GNU/Linux potrzebuje dla siebie conajmniej jednej partycji. Możesz mieć jedną partycję zawierającą cały system operacyjny, aplikacje i prywatne pliki. Wielu ludzi uważa, że niezbędna jest także partycja wymiany, choć nie jest to rzeczywiście konieczne. Miejsce wymiany (ang. swap) to obszar na dysku przeznaczony dla systemu operacyjnego, który umożliwia mu wykorzystanie taniego miejsca na dysku jako `pamięci wirtualnej'. Umieszczenie miejsca wymiany na osobnej partycji umożliwia Linuksowi znacznie wydajniejsze z niego korzystanie. Możliwe jest wykorzystanie jako partycji wymiany zwykłego pliku, ale nie jest to zalecane.
Wiele osób decyduje się jednak dać systemowi GNU/Linux większą ilość partycji. Jest kilka powodów, dla których warto jest podzielić dysk na kilka mniejszych partycji. Pierwszy z nich to bezpieczeństwo. W razie awarii dysku zazwyczaj naruszona jest tylko jedna partycja. Dzięki temu konieczne jest przywrócenie (z kopii zapasowych, które oczywiście skrupulatnie tworzyłeś/tworzyłaś) tylko części systemu. Powinieneś/powinnaś utworzyć przynajmniej ``partycję główną'' (ang. ``root partition''). Zawiera ona najbardziej niezbędne składniki systemu. Jeśli ulegną uszkodzeniu inne partycje, wciąż będzie możliwe załadowanie systemu i naprawienie uszkodzeń. Dzięki temu nie będzie konieczna ponowna instalacja systemu.
Inny powód, ważny głównie w przypadku zastosowań profesjonalnych, zależy od
wykorzystania systemu. Załóżmy, że coś wymyka się spod kontroli i zaczyna
zjadać wolne miejsce na dysku. Jeśli proces sprawiający problemy ma
uprawnienia administratora systemu (dla którego jest zarezerwowany pewien
obszar na dysku, którego nie mogą używać zwykli użytkownicy), to może się nagle
okazać, że na dysku brakuje miejsca, a to może wywołać różnego rodzaju
``powikłania''. Nie musi to być nawet problem pochodzenia lokalnego. Na
przykład jeśli ktoś zasypie Cię poczta elektroniczną, może zapełnić Twój dysk.
Używając kilku partycji można obronić się przed tego typu problemami. Używając
znów poczty elektronicznej jako przykładu: umieszczając
/var/spool/mail na osobnej partycji większość systemu będzie
działać, nawet jeśli ktoś zasypie Cię listami.
Jedyną prawdziwą wadą używania większej ilości partycji jest fakt, że zazwyczaj trudno jest z góry określić swoje wymagania. Jeśli któraś z partycji okaże się za mała, będziesz musiał/musiała albo zainstalować system jeszcze raz, albo będziesz skazany/skazana na ciągłe przenoszenie danych z miejsca na miejsce w poszukiwaniu wolnej przestrzeni na danej partycji. Z drugiej strony, jeśli partycja będzie za duża to będzie się marnowała przestrzeń, która mogłaby być wykorzystana w innym miejscu. Przestrzeń dyskowa jest teraz tania, ale po co wyrzucać pieniądze w błoto?
Poniższa lista opisuje niektóre ważniejsze katalogi. Ma za zadanie pomóc Ci określić sposób podziału dysku na partycje. Jeśli ten rozdział jest dla Ciebie zbyt niejasny, zignoruj go i powróć tutaj po przeczytanii reszty podręcznika instalacji.
/: korzeń oznacza punkt startowy hierarchii katalogów. Zawiera
niezbędne programy, które może załadować komputer, w tym jądro, biblioteki
systemowe, pliki konfiguracyjne w /etc i inne potrzebne pliki.
Zazwyczaj wymaga około 30-50 MB, ale liczba ta może się wahać.
Uwaga: nie twórz osobnych partycji na katalogi /etc,
/bin, /sbin, /lib ani /dev;
jeśli tak zrobisz, system nie będzie się w stanie załadować.
/dev: ten katalog zawiera różne pliki urządzeń, które są
interfejsami do różnych części sprzętu. Więcej informacji zawiera rozdział Nazwy urządzeń w Linuksie,
Rozdział 4.3.
/usr: w tym katalogu znajdują się wszystkie programy dla
użytkowników (/usr/bin), biblioteki (/usr/lib),
dokumentacja (/usr/share/doc) itp. Ta część systemu plików
zajmuje zazwyczaj większą część miejsca. Powinno się na niego przeznaczyć
przynajmniej 300-500 MB. Jeśli będziesz instalować więcej pakietów,
powinieneś/powinnaś zwiększyć ilość miejsca przeznaczonego na ten katalog.
/home: każdy użytkownik będzie umieszczał swoje dane w podkatalogu
tego katalogu. Jego rozmiar zależy od ilości użytkowników, którzy będą używali
tego systemu jak i od wielkości plików, jakie będą przechowywane w tym
katalogu. W zależności od planowanego użycia powinno się zarezerwować ok. 100
MB dla każdego użytkownika, ale tą liczbę należy dostosować do własnych
potrzeb.
/var: wszystkie zmieniające się dane, jak artykuły grup
dyskusyjnych (ang. news), poczta elektroniczna, strony WWW, cache APT-a itp.
będzie przechowywany w tym katalogu. Jego rozmiar zależy w dużym stopniu od
sposobu użycia komputera, ale dla większości ludzi będzie podyktowany przede
wszystkim wymaganiami narzędzia zarządzania pakietami, który tymczasowo
umieszcza w jego podkatalogu pliki pakietów pobrane z sieci. Jeśli planujesz
zainstalować z sieci prawie wszystko, co ma do zaoferowania Debian, wszystko na
raz, to prawdopodobnie wystarczy przeznaczyć na ten katalog 2-3 gigabajtów.
Jeśli będziesz instalować wszystko etapami (to jest najpierw narzędzia i
usługi, później tekstowe programy użytkowe, później X, ...) to powinno
wystarczyć około dwustu do pięciuset megabajtów. Jeśli chcesz oszczędzać
miejsce na dysku i nie planujesz używać APT-a (przynajmniej do większych
uaktualnień) możesz przeznaczyć na ten katalog 30 lub 40 MB.
/tmp: pliki tymczasowe tworzone przez programy najprawdopodobniej
będą tworzone właśnie w tym katalogu. Powinno wystarczyć zazwyczaj 20-50 MB.
/proc: ten wirtualny system plików nie potrzebuje miejsca na
dysku. Zawiera on ciekawe i cenne dane na temat działającego systemu.
Ważne jest zdecydowanie, jaki rodzaj systemu będzie Ci potrzebny. Wpływa to na wymagania dotyczące miejsca na dysku i na sposób jego podziału.
Można wziąć pod uwagę następujące zastosowania systemu:
Należy pamiętać, że powyższe rozmiary nie obejmują wszystkich danych, które
jednak znajdują się we właściwie każdym systemie, jak pliki użytkowników,
poczta i inne. Zawsze dobrze jest być hojnym w przydzielaniu miejsca na własne
pliki z danymi. Co ważne partycja /var w systemie Debian zajmuje
wiele informacji na temat stanu systemu. Pliki programu dpkg (z
informacjami na temat wszystkich zainstalowanych pakietach) mogą z łatwością
zająć 20 MB. Doliczając do tego pliki dziennika i inne, można przyjąć, że
partycja /var zajmie conajmniej 50 MB.
Nazwy dysków i partycji w Linuksie mogą się różnić od nazw w innych systemach operacyjnych. Musisz znać te nazwy podczas tworzenia i montowania partycji. Oto podstawowe nazwy:
Nazwy partycji na każdym z dysków tworzy się dodając jej numer do nazwy dysku: ``sda1'' i ``sda2'' odpowiadają pierwszej i drugiej partycji na pierwszym dysku SCSI w Twoim systemie.
Oto przykład. Załóżmy, że masz dwa dyski SCSI, jeden pod adresem SCSI 2, a drugi po adresem SCSI 4. Pierwszy dysk (adres 2) nazywa się wtedy ``sda'', a drugi ``sdb''. Jeśli na dysku ``sda'' są 3 partycje, będą się nazywać ``sda1'', ``sda2'', i ``sda3''. Jeśli na dysku ``sdb'' są dwie partycje, to będą się nazywały ``sdb1'' i ``sdb2''.
Zwróć uwagę, że jeśli posiadasz kilka kontrolerów SCSI, to kolejność dysków szybko może się okazać niejasna. Najlepszym rozwiązaniem w tym wypadku jest przeczytanie komunikatów startowych, zakładając że zna się modele dysków.
Jak to opisano powyżej, powinno się posiadać oddzielną partycję główną (ang.
root partition) i większą partycję /usr, jeśli jest wystarczająco
dużo miejsca. Przykłady zamieszczone są poniżej. Większości użytkowników
wystarczają te dwie partycje. Jest to tym bardziej właściwe, jeśli posiadasz
jeden mały dysk, ponieważ tworzenie większej ilości partycji może spowodować
marnowanie miejsca.
W niektórych przypadkach może być potrzebna oddzielna partycja
/usr/local jeśli planujesz instalować wiele programów, które nie
są częścią Debiana. Jeśli Twoja maszyna ma być serwerem poczty, może być
konieczne utworzenie oddzielnej partycji /var/spool/mail. Często
dobrym pomysłem jest utworzenie osobnej partycji wielkości 20 do 32 MB na
katalog /tmp. Jeśli instalujesz serwer dla mnóstwa użytkowników,
dobrze jest posiadać dużą oddzielną partycję /home. Ogólnie
mówiąc, partycjonowanie dysku zależy od roli, jaką ma spełniać komputer.
Przy bardzo skomplikowanych systemach powinieneś/powinnaś przeczytać Multi Disk
HOWTO. Zawiera ono informacje ciekawe głównie dla ISP i ludzi
konfigurujących serwery.
Jeśli chodzi o wielkość partycji wymiany, jest na to wiele poglądów. Jedną z zasad jest posiadanie takiej ilości miejsca wymiany, ile jest pamięci operacyjnej, choć dla większości użytkowników nie ma sensu posiadanie więcej niż 64 MB miejsca wymiany. W większości przypadków nie powinno być go także mniej niż 16 MB. Oczywiście są wyjątki od tych reguł. Jeśli będziesz rozwiązywać układy 10000 równań na maszynie z 256 MB RAM-u, będzie potrzebny gigabajt (lub więcej) miejsca wymiany.
Przy architekturach 32-bitowych (i386, m68k, 32-bitowy SPARC, i PowerPC), maksymalna wielkość partycji wymiany to 2 GB (na Alphie i SPARC64 jej wielkość jest tak duża, że można ją uznać za nieograniczoną). Powinno to wystarczyć dla większości instalacji. Jeśli jednak masz duże wymagania co do wielkości miejsca wymiany spróbuj rozrzucić partycje po kilku dyskach i jeśli to możliwe na różnych kanałach SCSI lub IDE. Jądro będzie odpowiednio dostosowywało ich użycie aby zwiększyć wydajność.
Jako przykład podajemy domową maszynę jednego z autorów - 32 MB RAM i 1,7 GB
dysk IDE na /dev/hda. Jest na nim 500 megabajtowa partycja
przeznaczona na inny system operacyjny na /dev/hda1 (powinna mieć
200MB bo i tak nigdy jej nie używam). Partycja wymiany o wielkości 32 MB
mieści się na /dev/hda3 a reszta (około 1,2GB na
/dev/hda2) to partycja Linuksa.
Istnieją dwa momenty w których można przeprowadzić partycjonowanie: przed instalacją Debiana lub podczas jej trwania. Jeśli Twój komputer będzie w całości przeznaczony na Debiana, powinieneś/powinnaś przeprowadzić partycjonowanie podczas instalacji. (``Podział dysku na partycje'', Rozdział 7.6). Jeśli masz komputer z więcej niż jednym systemem operacyjnym, powinieneś/powinnaś danemu systemowi operacyjnemu pozwolić utworzyć swoje własne partycje.
Następujące rozdziały zawierają informacje na temat partycjonowania w innym systemie operacyjnym przed instalacją. Zwróć uwagę, że będzie konieczna zamiana nazw partycji w różnych systemach; patrz Nazwy urządzeń w Linuksie, Rozdział 4.3.
Jeśli instalujesz system na PowerMac-u `newworld',[3] musisz utworzyć specjalną partycję na program ładujący. Powinna ona mieć około 800KB i być typu Apple_Bootstrap.
Specjalny typ partycji jest konieczny, aby uchronić partycję przed zamontowaniem przez MacOS i w konsekwencji zniszczeniem jej, ponieważ ma ona specjalne modyfikacje, które pozwalają załadować system OpenFirmware.
Zwróć uwagę, że partycja ta ma za zadanie pomieścić tylko trzy bardzo małe
pliki: program yaboot, jego plik konfiguracyjny
yaboot.conf i program ładujący pierwszego stopnia
ofboot.b. Nie musi i nie powinna być ona zamontowana w Twoim
systemie ani nie powinna zawierać jądra ani niczego innego poza tymi trzema
plikami. Do manipulacji tą partycją należy używać programów ybin
i mkofboot.
Aby OpenFirmware mógł automatycznie załadować Debiana, partycja ta powinna
znaleźć się przed wszystkimi innymi partycjami na dysku, a zwłaszcza przed
partycjami ładującymi MacOS. Powinno się ją utworzyć na samym początku.
Więcej informacji na temat tworzenia tej i innych partycji znajduje się w
dokumentacji programu mac-fdisk.
porridge@pandora.info.bielsko.pl