Zanim zaczniesz, zrób kopię zapasową każdego pliku w systemie. Instalacja może wymazać wszystkie dane z twardego dysku! Programy używane podczas instalacji są pewne i sprawdzone, wiele z nich jest używanych z powodzeniem od lat, jednak jeden błędny ruch może Cię dużo kosztować. Nawet po zrobieniu kopii zapasowej bądź uważny/uważna i przemyśl zawsze swoje odpowiedzi i ruchy. Dwie minuty myślenia mogą zaoszczędzić godzin pracy.
Jeśli planujesz mieć więcej niż jeden system operacyjny zainstalowany w komputerze, upewnij się, że dysponujesz nośnikiem instalacyjnym pozostałych systemów. Zwłaszcza, jeśli masz zamiar dzielić dysk, być może zajdzie potrzeba odtworzenia programu ładującego system (ang. boot loader) lub -- w niektórych przypadkach (np. Macintosh) -- całego systemu.
Oprócz tego dokumentu będą Ci potrzebne: strona podręcznika dla programu
cfdisk, strona podręcznika dla programu
fdisk, podręcznik obsługi dselect, oraz Linux Hardware
Compatibility HOWTO.
Jeśli Twój komputer jest podłączony do sieci przez 24 godziny na dobę (tj. połączenie Ethernet lub podobne -- nie połączenie modemowe), powinieneś/powinnaś poprosić administratora sieci o następujące informacje:
Jeśli jedynym łączem sieciowym Twojego komputera jest połączenie szeregowe przy użyciu PPP lub podobnego połączenia modemowego, prawdopodobnie nie będziesz instalować systemu podstawowego przez sieć. W takim przypadku nie przejmuj się konfiguracją sieci aż do czasu zakończenia instalacji. Konfiguracja połączenia PPP jest wyjaśniona poniżej, w rozdziale Konfiguracja PPP, Rozdział 7.25.
Czasem trzeba nieco zmienić ustawienia systemu przed instalacją. Najgorzej jest na platformie x86, w innych architekturach ustawienia sprzętu są znacznie prostsze.
Ten rozdział opisuje konfigurację sprzętu, która może być potrzebna przed instalacją Debiana. Ogólnie rzecz biorąc, wymaga to sprawdzenia i ewentualnie odpowiedniego ustawienia firmware Twojego systemu. ``Firmware'' to rdzenne oprogramowanie używane przez sprzęt, jest najczęściej uruchamiane podczas startu komputera (po włączeniu zasilania).
BIOS wykonuje podstawowe zadania potrzebne do uruchomienia komputera i umożliwia systemowi operacyjnemu dostęp do sprzętu. Twój system prawdopodobnie umożliwia dostęp do menu ustawień, za pomocą którego można skonfigurować BIOS. Przed instalacją musisz upewnić się, że BIOS jest poprawnie ustawiony, w przeciwnym wypadku może dochodzić do nagłych załamań systemu lub Debiana nie będzie się dało zainstalować.
Pozostała część rozdziału jest pożyczona z PC
Hardware FAQ, a dokładniej z części odpowiadającej na pytanie
"Jak dostać się do menu konfiguracji CMOS?". Sposób dostępu do menu
konfiguracyjnego BIOS (albo ``CMOS'') zależy od tego, kto jest jego
producentem:
[Od: burnesa@cat.com (Shaun Burnet)]
[Od: mike@pencom.com (Mike Heath)] Niektóre komputery 386 nie posiadają menu
konfiguracyjnego CMOS w BIOSie. Jeśli nie posiadasz dyskietki instalacyjnej
i/lub diagnostycznej dla komputera, możesz użyć odpowiedniego programu
shareware/freeware. Patrz ftp://ftp.simtelnet.net/pub/simtelnet/msdos/.
Wiele menu ustawienia BIOSu pozwala na wybór urządzenia, z którego nastąpi start systemu. Każ BIOSowi szukać systemu operacyjnego na A: (pierwszy napęd dyskietek), następnie na pierwszym CD-ROMie (prawdopodobnie oznaczonym jako D: lub E:), a później na C: (pierwszy dysk twardy). W ten sposób można załadować system z dyskietki lub z CD-ROMu, które są dwoma najbardziej popularnymi sposobami instalacji Debiana.
Jeśli posiadasz nowszy kontroler SCSI i podłączony do niego napęd CD-ROM, to prawdopodobnie będzie możliwe uruchomienie z niego systemu. Wystarczy tylko włączyć ładowanie systemu z CD-ROMu w SCSI-BIOSie Twojego kontrolera. Poza tym będzie konieczne uzyskanie ładowania systemu z dyskietki, Ustawia się to w BIOSie komputera.
Jeśli nie da się załadować systemu bezpośrednio z CD-ROMu, nie rozpaczaj.
Uruchom w DOSie E:\install\boot.bat (wstaw literę oznaczającą Twój
napęd CD-ROM w miejsce E) aby rozpocząć proces instalacji.
Szczegóły dostępne są poniżej, w rozdziale Ładowanie i/lub instalacja z
CD-ROM-u, Rozdział 6.4.
Jeśli chcesz instalować Debiana z partycji FAT (DOS), w ogóle nie będą Ci potrzebne dyskietki. Więcej informacji dostępnych jest w rozdziale Ładowanie z partycji DOS, Rozdział 6.3.1.
Niektóre BIOS-y (np. Award) pozwalają automatycznie ustawiać prędkość napędu CD. Należy tego unikać i zamiast tego ustawiać ją na najniższą możliwą. Jeśli widzisz komunikaty błędów seek failed, to być może to właśnie jest przyczyną.
Jeśli Twój system udostępnia zarówno pamięć typu extended jak i typu expanded, należy je ustawić tak, żeby było dostępnej jak najwięcej pamięci extended i jak najmniej pamięci expanded jak to możliwe. Linux wymaga pamięci typu extended i nie potrafi używać pamięci typu expanded.
Wyłącz wszystkie funkcje ochrony przed wirusami jakie oferuje BIOS. Jeśli posiadasz kartę antywirusową albo inny specjalny sprzęt, wyłącz go lub usuń fizycznie z komputera przed uruchomieniem systemu GNU/Linux. Nie jest on zgodny z tym systemem, a poza tym dzięki uprawnieniom w systemach plików i pamięci chronionej jądra Linuksa, prawie nie słyszy się o wirusach.[3]
Być może płyta główna Twojego komputera obsługuje shadow RAM albo BIOS caching. Możesz widzieć ustawienia takie jak: ``Video BIOS Shadow'', `C800-CBFF Shadow'', itp. Wyłącz jakikolwiek shadow RAM. Jest on używany aby przyspieszyć dostęp do ROMu na płycie głównej i niektórych kontrolerach. Linux po załadowaniu nie używa tej pamięci ROM ponieważ używa własnych, szybkich, 32-bitowych programów zamiast 16-bitowych programów w ROM. Wyłączenie shadow RAM może zwolnić pewną jej ilość, dzięki czemu programy będą mogły jej używać jak zwykłej pamięci. Pozostawienie shadow RAM włączoną może zakłócić dostęp Linuksa do sprzętu.
Jeśli płyta główna Twojego komputera obsługuje zaawansowane zarządzanie energią (ang. Advanced Power Management -- APM), skonfiguruj ją tak, aby zarządzanie energią było kontrolowane przez APM. Wyłącz tryby czuwania, oczekiwania, zawieszenia, drzemki i snu (ang. doze, standby, suspend, nap, sleep) a także czasowe wyłączenie pracy dysku twardego. Linux może przejąć kontrolę nad tymi trybami i potrafi je lepiej wykorzystać niż BIOS. Wersja jądra znajdująca się na dyskietkach instalacyjnych nie obsługuje jednak APM, bo użytkownicy niektórych laptopów zgłaszali awarie systemu, kiedy APM był włączony. Po zainstalowaniu Linuksa możesz zbudować własną wersję jądra Linuksa, potrzebne instrukcje zawarte są w rozdziale Kompilowanie nowego jądra, Rozdział 8.5.
Wiele systemów ma przełącznik turbo, który kontroluje prędkość procesora. Wybierz szybsze ustawienie. Jeśli BIOS pozwala na wyłączenie programowej kontroli przełącznika turbo (lub prędkości procesora), wyłącz ją i ustaw system na działanie w szybszym trybie. Okazuje się, że w jednym z systemów Linux może przypadkiem użyć programowej kontroli przełącznika turbo w czasie wykrywania urządzeń.
Wielu ludzi próbuje używać procesora przy większej prędkości niż ta, do której
został przeznaczony. Czasem to działa, ale jest czułe na temperaturę i inne
czynniki i może zniszczyć system. Jeden z autorów tego dokumentu używał z
powodzeniem przetaktowanego systemu przez rok, ale później system zaczął
przerywać działanie programu gcc podczas kompilacji jądra systemu
operacyjnego. Przywrócenie prędkości procesora do nominalnej wartości
rozwiązało problem.
Kompilator gcc często jako pierwszy odczuwa uszkodzone kości
pamięci (lub inne problemy, które w nieprzewidziany sposób zmieniają dane)
ponieważ buduje w pamięci ogromne struktury danych, które przemierza wiele
razy. Błąd w tych strukturach spowoduje próbę wykonania nieprawidłowej
instrukcji lub dostępu do nieistniejącego obszaru pamięci. Symptomem będzie
śmierć gcc z powodu niespodziewanego sygnału.
Najlepsze płyty główne obsługują RAM z kontrolą parzystości i powiedzą Ci, jeśli w pamięci występuje błędny bit. Niestety nie potrafią naprawić błędu i zazwyczaj natychmiast następuje załamanie systemu. Tak czy inaczej lepiej być powiadomionym/powiadomioną o błędnej pamięci, niż gdyby dane miały być po cichu zmieniane. Dlatego najlepsze systemy mają płyty główne i pamięć, które zapewniają kontrolę parzystości, patrz rozdział RAM z fałszywą lub ``wirtualną'' kontrolą parzystości, Rozdział 2.5.3.
Jeśli posiadasz RAM z prawdziwą kontrolą parzystości oraz płytę główną, która potrafi to wykorzystać, włącz opcje, które sprawią, że płyta główna będzie przerywać pracę przy wystąpieniu błędu pamięci.
Wielu użytkowników procesorów Cyrix musiało wyłączyć pamięć podręczną w swoich komputerach, bo w przeciwnym wypadku dyskietki miały błędy. Jeśli będzie to konieczne, pamiętaj aby po zakończeniu instalacji ponownie włączyć pamięć podręczną, bo bez niej system działa o wiele wolniej, niż kiedy jest włączona.
Nie wydaje nam się, że jest to wina procesora Cyrix. Być może Linux będzie mógł to obejść. Będziemy nadal próbować rozwiązać ten problem. Dla tych, których interesują aspekty techniczne: podejrzewamy, że pamięć podręczna staje się wadliwa po przejściu z kodu 16-bitowego do 32-bitowego.
Jeśli BIOS oferuje coś takiego jak ``15-16 MB Memory Hole'' (dziura w pamięci 15-16 MB), należy to wyłączyć. Linux spodziewa się znaleźć tam pamięć, o ile posiadasz tyle RAM-u.
Zgłoszono nam, że płyta główna Intel Endeavor posiada opcję ``LFB'' lub ``Linear Frame Buffer''. Ma ona dwa ustawienia: ``Disabled'' i ``1 Megabyte'' (wyłączona i 1 Megabajt). Ustaw ją na ``1 Megabyte''. Jeśli jest wyłączona, dyskietka instalacyjna nie jest czytana w prawidłowy sposób a system ulegał załamaniu. W czasie pisania tego dokumentu nie wiadomo jeszcze o co chodzi w tym przypadku -- po prostu działa tylko z tym ustawieniem.
Poza ustawieniami BIOSu, być może zmian będą wymagać niektóre ustawienia na samych kartach. Niektóre z nich mają menu, inne polegają na ustawieniach zwor. Ten dokument nie może dostarczyć informacji na temat każdego urządzenia, mamy za to zamiar udostępnić tu pomocne wskazówki.
Jeśli jakieś karty obsługują ``pamięć mapowaną'' (``mapped memory''), powinna być zmapowana pomiędzy 0xA0000 i 0xFFFFF (od 640KB do prawie 1 megabajta) albo na adres co najmniej 1 megabajt większy niż całkowita ilość pamięci RAM w systemie.
Jądro Linuksa nie zawsze jest w stanie wykryć zainstalowaną ilość pamięci. Jeśli jest tak w Twoim wypadku zobacz rozdział Argumenty ładowania, Rozdział 6.1.
porridge@pandora.info.bielsko.pl